آوارگی خبرنگاران صدایی که شنیده نمی‌شود/ غم نان و وعده بهشت

مهر دنا/ خبرنگاران به عنوان راهیان وادی آگاهی گوش شنوا و چشم بیدار دردهای مردمان جامعه خود هستند ولی هیچ گوش شنوایی برای مشکلات آنها وجود ندارد.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی مهر دنا از یاسوج، هر فردی برای امرار معاش خود و خانواده بدون شک باید شغل و حرفه‌ای را برگزیند برخی از آدم‌ها از همان ابتدا عاشقانه به کار و فعالیت مشغول هستند و برخی تنها از روی جبر شغل خود را انتخاب و ادامه می‌دهند.

اما در این میان حرفه خبرنگاری وادی بوده که عاشقی اصل اساسی آن است و اگر عاشق نباشید بعد از چند روز خسته و درمانده آن را رها کرده و عطایش را به لقایش می‌بخشید.

البته برای خبرنگار ماندن باید همچون کره زمین چند لایه بود و مانند کوه مقاوم تا شاید در برابر صاحبان قدرت بتوان بخشی از مشکلات و دردهای جامعه را مطالبه کرد.

خبرنگاری یعنی همیشه آنلاین و بیدار بودن و از مدیرکل بحران گوش به زنگ تر تا مبادا سوژه‌ای از دست برود یا خبری بر روی زمین بماند.تایم کاری نامشخص و وقت استراحت لبخند رضایت از گزارشی که نتیجه می‌دهد‌.

امان از سختی کار زمانی که دربه در به دنبال مصاحبه با مسئولی هستید و باید گزارش را برای خروجی چاپ فردا آماده کنید و مدیری که تنها هنرش فرار از دست خبرنگار است؛ بازی قایم موشکی که بازنده آن مردم‌اند.

گاهی تلفن هایی که هرگز جواب داده نمی‌شوند و هزاران سوال بی پاسخ تنها سهم خبرنگاران است، مسئولانی که می‌خواهند شما وعده بهشت دهید در حال که دستانتان از تکه نانی خالی است.

عرصه خبر و اطلاع رسانی همچون میدان جنگی می‌ماند که اصحاب رسانه در خط مقدم وظیفه بس سنگینی بردوش دارند که هرکسی تاب و توان ایستادگی را ندارد.

خبرنگاری همچون تیغ دولبه‌ای است که هم می‌تواند سازنده یک تمدن و جامعه باشد و هم ویرانگر اخلاق و زندگی؛

جادوی قلم‌ها گاهی موج جمعیت را به سوی پیشرفت و آبادانی سوق می‌دهد و گاهی به طمع متاع ناچیز اربابان قدرت هم چون غرب بر گرده مردم سنگینی می‌کند.

اینها تنها بخشی از دومینوی کار رسانه‌ای است و بخش هیجان انگیز این تراژدی نداشتن امنیت شغلی در این دنیای پر از آشوب و جنگ است.

صبح‌ها با پای خود سالم از خانه بیرون می‌روند و برگشتشان با خدا است یکبار مسئولی برگه‌های آن‌ها را پاره می‌کند دیگری دوربین شان را می‌شکند و این مدافعان حقوق ملت دستشان تنها به سوی خدا بند است.

این است حکایت مطالبه گری که خود بدون حامی باید ذره فولادی باشد در مقابل هجمه‌های فرهنگی، توطئه دشمنان، زمین خواران، رانت خواران، آقازاده‌ها، مدیران بی کفایت، مفسدان اقتصادی و الی ماشاالله؛

از هرچه بگذریم سخن دوست خوش‌تر است از قدیم الایام می‌گفتند لاک پشت و خانه به دوشی قصه پر غصه خبرنگاران نیز بی شباهت به این خزنده سخت پوست نیست؛ این قشر از جامعه نیز به خاطر درآمد کم و هزینه بالای زندگی همیشه آواره این خانه و آن محله‌اند.

نداشتن بیمه نیز مزید بر علت شده تا کلکسیون دردهای خبرنگاران تکمیل شود.در هر جای این کشور برای رفع مشکلات اقشار مختلف تعاونی و صنفی تشکیل می‌شود تا همه هم صدا برای مشکلات گام بردارند اما خلاهای قانونی در زمینه مشکلات صنفی خبرنگاران اینجا هم دست روزنامه نگاران و اصحاب رسانه را بسته است.

با همه این مصائب هنوز هستند قلم به دستانی که برای اصلاح امور و عمرانی و آبادانی میهن هرگز تسلیم نمی‌شوند و به مشکلات نه می‌گویند.

این بار نیز همچون گذشته مردم بهترین قاضی هستند و سریال پرفراز و نشیب زندگی یک خبرنگار را در اذهان خود به تصویر می‌کشند و به قضاوت می‌نشینند که آیا با این حقوق‌ها و دستمزدهای زیر خط فقری و قانون کار، نداشتن بیمه و نبود امنیت شغلی رمقی برای مطالبه گری این قوم به ظاهر تافته جدا بافته و در واقع آسیب پذیر باقی می‌ماند؟!!!

راستی یادم رفت کسانی که مدعی قدم زدن در وادی اندیشه هستند باید زمانی را به مطالعه و سیر در دنیای علم و دانایی سپری کنند اما امان از جیب‌های خالی، نبود وقت و کله هایی که بوی قورمه سبزی می‌دهند.

اینجا جای یک وزارت خانه خالی است پدر یا مادری که فرزند خوانده هم نخواست؛

به راستی وزارت فرهنگ و ارشاد عجب آزادی به خبرنگاران عطا کرده و آنها را برای فراگیری مشق زندگی در جامعه رها کرده است و حتی آنها را برای دریافت یک بن خرید کتاب نیز قابل ندانست.

به امید روزی که ماهم پدردار شویم.

گزارش از سیده زهرا موسوی

انتهای پیام/