متأسفانه در هفته دولت تلاش های نماینده کهگیلویه، چرام، بهمئی و لنده از سوی برخی مقامات اجرایی حوزه انتخابیه نه تنها منعکس نشده بلکه نادیده گرفته شدند اما مطمئن هستیم که مردم به درستی قضاوت خواهند کرد و بالاتر از آن خدا می‌بینند.
قبل از ورود آقای زارعی به کارزارانتخابات، کنش گری سیاسی برای نخبگان بویراحمد که به کسوت نمایندگی انتخاب می شدند براساس خصیصه های علمی ، فرهنگی ، توانایی مدیریت، حمایت جریان سیاسی ،یا ارتباط با رجال سیاسی شاخص کشوری بوده است
دمت گرم آقای استاندار، خانواده کارگران فولاد از همان ابتدای حادثه فهمیدند که به خیر شما امید نیست حداقل بر داغشان نمک نپاشید…
چند “بوق” پیاپی، سپس “بوق اشغال” و در نهایت این پیام که “من در جلسه هستم”، ژست جدیدی است که این منتخبین برای فرار از پاسخ دادن به مردم و رسانه‌ها در پیش گرفته‌اند.این منتخبین اعتماد مردم را با ارسال پیام “من در جلسه هستم” جواب می‌دهند، متنی که در گوشی آماده بوده و منتخبین حتی زحمتی برای نوشتن آن متحمل نمی‌شوند.
آقای شهردار از زمانی که به یقین رسید که قرار نیست شهردار بماند تصمیم به تخریب منتخبان مردم و ایجاد اختلاف بین آنان گرفته است تا بلکه از این طریق و با استفاده از رسانه های همسوی خود بتواند به اهداف خود برسد.
نیک میدانم دلیل این همه مخالفت و‌معاندت با چکمه پوشان همان جلوگیری از ورود مهره های سوخته حامی فتنه و فتنه گران بوده و اگر حضور با شور و شعور چکمه پوشان در بیرون از مرزهای کشور و در صف مقدم مبارزه با تکفیری ها نبوده،چه بسا همین زنانی که از نقش آنها در جامعه سخن راندید می بایست نقش پررنگ تری را در جبهه مخالف بازی میکردند.
رئیس ستاد رئیس جمهور در استان فقط کرایه ستاد و پخش پوستر نیست. هرکاری به جز این کرده اید بگوئید
همان طوری که می دانیم رسانه های جمعی چون تلویزیون ،رادیو و مطبوعات در خصوص بسترهای تعصب ساز هیچ گونه نقشی در ساختن این باور نداشته اند یا بسیار کم رنگ بوده اند.
خانواده اش نیست تا بداند که نان در نانوایی های این استان با چه وضعیتی پخت می شود . فرزندان آقای استاندار در مدارس این استان درس نمی خوانند تا بداند که وضعیت آموزش در این استان در چه حدی قرار دارد.
مسوولان استانی باید نداشته ها و ضعف های استان را در هر سفر دولتمردانی که جلوی پایشان فرش قرمز پهن می کنند و فرزندان معصوم و خردسال این استان را با دسته گل های زیبا و جملات ادبی دیکته شده به استقبالشان می فرستند، جدای از ترس و واهمه برای فردای پست مدیریتی خویش، فریاد بزنند.