باز هم تاجگردون و مجمع نمایندگان و باز هم اعتراض اصلاح طلبان

مهر دنا/ خبر کوتاه بود و هرساله آن را می شنویم؛ “شماری از داوطلبان در اعتراض به نتیجه کنکور امروز در مقابل ساختمان سازمان سنجش تجمع کردند.”

نق زدن های چپ ها بعد از هر تصمیم تاجگردون آدم را یاد خبر بالا می اندازد و دیگر آنقدر عادی شده که کمترین بازخوردی در جامعه ندارد.

واقعیت این است جریان چپ به یک نوزائی اساسی نیاز دارد.

بعد از چهار سال سه گزینه “اسماعیلی”، “مندنی پور” و “حاج بهرام” از پذیرش پیشنهاد!!! استانداری دوستان اصلاح طلب سرباز زدند و “سیدباقر موسوی” به تنهائی این بار را بر دوش کشید و خود را رودرروی جریان حاکم استان قرار داد.

جریان نسبتا پیر اصلاحات استان پس از چهارسال هیچ گزینه ای برای ارائه نداشت و گزینه ای تکراری با سرنوشت از پیش مشخص را داخل گردونه شانس قرار داد تا شاید نمایندگان پافشاری نکرده و سیدباقر به عنوان دشمن بالفعل سیاسی تاجگردن و رقیب بالقوه زارعی استاندار!!! شود و پیرمردان اصلاح طلب استان پس از بیست سال مجددا و با همان انرژی بر مصدر امور بنشینند.

واقع این است که سیدباقر نیز توانش در حد همان معرفی خداداد غریب پور مانده و بس و خروجی او پس از بیست سال نمی تواند بیش از او باشد که با عملکرد ضعیفش، همین پتانسیل فوق العاده نیز سوخت.

نماد اصلاحات که جنبش دانشجوئی استان است را نیز باید نابود شده خواند.

دعواها امروز نه با جامعه و بسیج دانشجوئی و بر سر آزادی بیان و… بلکه برای حفظ این مدیر راستگرا یا در بهترین حالت ارضای عقده های قومیتی آقایان است.

در یک کلام اصلاح طلبان استان لوس شده اند و برای به دست آوردن چیزی که احتمالا حق آنها نیست مدام نق می زنند.

تردیدی وجود ندارد خروجی اصلاح طلبان استان در حوزه انتخابات مجلس، نهایتا تن دادن به دو گزینه اصولگرای معتدل در استان بود و تاجگردون نیز بدون حمایت جریان چپ و البته با سکوت آنها بر رقیبان پیروز شد.

در ریاست جمهوری نیز اگر نتایج گچساران، دهدشت و چرام نبود معلوم نبود خادمی استاندار لرستان می شد یا معاون استاندار ایلام.

افتضاح انتخابات شوراها در تقریبا همه استان و واگذاری همه کرسی ها به اصولگرایان نیز نشانه ای قدرتمند از نیاز به یک انقلاب در جریان چپ استان می باشد.

گرویدن به حوزه اقتصادی و غرق شدن در موضوعات قومیتی، عدم مراعات چارت و سپردن امور احزاب بدون رعایت دموکراسی به افراد بدون رزومه اصلاح طلبی فقط بخشی از پلشتی های این جریان سابقا قدرتمند بوده است.

گاها اخباری از نحوه اداره نشست ها و گفت و گوهای شورای اصلاح طلبان شنیده می شود که انسان شرم می کند که خود را اصلاح طلب بداند.

همه افتخار اصلاحات شده عکس میرحسین را به ستاد چسباندن یا هفته ای یک بار به دیدن خاتمی رفتن.

نه حزبی نه دوره تشکیلاتی نه انتخابات دموکراتیک داخلی نه جزوه ای از عقاید نه بیانیه سیاسی.

واقع این است که اصلاحات نمی تواند بار احزاب را به دوش بکشد.

امروز جریان اصلاحات به چندین شق تقسیم شده است.

جریان علی خواجوی که اگرچه معتدل و هنوز معتقد به جریان چپ و اخلاق مدار می باشد ولی دچار فقدان نوگرائی و بالطبع تاثیرگذاری اجتماعی شده است.

جریان سیدضیا رضاتوفیق که همواره سعی در وحدت اصلاح طلبان داشته و باب نقد را بر روی جوانان جریان نبسته، ولی منهای خود او به هیچ عنوان از شاخصه های موثر در سیاست بهره مند نیستند.

جریان سیدرضا عسکری که بیش از آنکه غم چپ داشته باشد در حوزه سردسیر فعالیت می کند.

نشست کسری از نتایج مستقیم چنین تفکراتی می باشد.

سیدباقر رهبر معنوی این جریان بوده که سیدرضا رهبر سیاسی آن است.

اوج فعالیت این جریان نادیده گرفتن کاندیدای چپ بویراحمد و انتخاب زارع بود.

جریان منطقیان نیز مشخص است. عملکرد معلم اخلاق چپ های دهدشت، نهایتا تن دادن به هاشمی در کهگیلویه و ذبح کامرانی بود.

در چینش مدیران استان نیز منفعلانه، فقط نگاه به وقایع و اختلافات استاندار و تاجگردون نموده و منافع دسته خود را می دیدند و چیزی نیز در این بین عاید می شدند.

جریان لاهوتی هم که جای بحث نگذاشته و عملکرد عجیب آنها در انتخابات دهدشت هم خود تاریخی است.

اینها بخشی از مشکلات جریان پیر اصلاحات در استان است و در نوشتارهای بعد به تفصیل به آن خواهم پرداخت.

انتهای پیام/