به بهانه نشردادن کلیپ زن عریان در یاسوج؛‌ ای آدمی، آدم شو

مهر دنا/ امید نوبهار در پستی نوشت:
آدمی
تو آلوده شده‌ای؟!
سکوت نکن، بنویس و اعتراف کن
از تمام درد‌هایت، از گناه و جنون حرف‌هایت، از دل اغشته به خون چشم‌هایت.
ان زمانی که تن لخت و عریانت را به سرابی خواهند برد، که تعفن خاکش بویی از ادرار است.
و کفن پیچ سفیداش اری از انکار

به چه می‌اندیشی؟
می‌دانی؟ روزگار عجیبی ایست ادمی وقتی که در لجن زار خود فرو رفتی، از اتش ودود از گناه، از بی‌شرمی نگاه و از بی‌حرمتی صدا.

وای بر این نفس اماره

وای بر ان زمان که روی هوس بر الت خود چیره شوی، و ضربان قلبت را بر لحظه‌ای کوتاه بسپاری، و گناه و گناه نه حلال
تو در انزوای خویش فرو رفتی و دست مایه حال خرابی شده‌ای که مایه ننگ است، تا لب گور و در قهر خاک، تا بپوسی و خاکس‌تر شوی

مردمان کثیفی شده‌ایم
ولی لباس تمیز می‌پوشیم، برای رنگ و ریا برای برای چاپلوسی و گناه برای تلاش کردن ازتنهایی و رهایی از خیال
می‌دانم تلخ است ادمی، وقتی که خون در رگ‌های تو امیزه از نجاستی خواهد شد که بوی گند می‌دهد، ولبت به تلخی شوکرانی ایست که از خود بلعیدی واز خود نوشیدی

آری زندگی اسفناک است و ویرانه ایست خاموش و فریاد تو از استبداد بیداد می‌کند، از نبود ازادی و از دموکراسی‌های پوشالی، ولی به چه شرطی؟ به چه قیمتی. به قیمت الوده شدن؟
همه چیز را به شوخی گرفته‌ای از بی‌شرمی بگیر و حرام وحلال و الا اخر
زندگی نمی‌کنی، مردگی می‌کنی چون بی‌قید شده‌ای، چون بی‌لیاقت شده‌ای
چون در کثافت فرو رفته‌ای از سر بخت بد و ننگینت به راستی که زندگی را…… گرفته‌ای!

چون تو دیگر ادم نیستی، وای بر ما وای بر روز اخرت و دار مکافات وحلقه سنگین اعدام و به سلابه کشیدن چشمان در اخرین میعاد‌گاه
ای ادمی ادم شو،، به خودت بیا، و رسم ادمیت اموز
چشم‌هایت را درویش کن و فلسفهٔ زندگیت را از انزوای خویش برون آور، پاکیز باش و به دلت درس خویشتن آموز.
زندگی جایگاه‌ای است برای سوختن برای ساختن و اموختن، و مَرکَب عشق ایست برای رنگ حیات برای باور بودن و دایره‌ای است در نقطه پرگار.
حال تو دانی و چه خواهی کرد؟!

انتهای پیام/