” کی تو را درس داد “

از زمانی که به مدرسه رفتم از همان شروع دبستان تا دوره متوسطه اول و دوم، هرازگاهی که خطایی یا اشتباهی از من سر می زد پدر ، مادرم و بزرگترها با جمله “کی تو را درس داده”نوازشم می کردند…

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی مهردنا، معلمین و تمامی فرهنگیان در سالهای اخیر بارها مورد تفقد اجتماع قرار گرفته اند،از آنجا که برای انجام امور خویش، همین که وارد اجتماع و محیط سایر ادارات ،بانک هاو بازار قرار می گرفتند اولین طعنه ای که از دیگران و همشهریانشان می شنیدند این بود”خوش بحال شما که بیشتر سال بیکارید”…

اما اپیدمی کرونا و معلمی…

با شروع بیماری کرونا ،آموزش یکی از اصلی ترین دغدغه ی همان جامعه و همشهریان گردید…

که این شرایط خود معلمین را نیز دچار عذاب و اضطراب می کرد…

شاید تا قبل از کرونا بیشتر اولیا و مردم فکر می کردند که آموزش یک امری است عادی که حتی خودشان هم از عهده آموزش فرزندانشان بر می آیند…

و با شروع کرونا حتی شروع به آموزش کردند…

اما آن گاه که خانمی را در حال آموزش فرزندش درخانه می بینیم که برای آموزش دو کلمه و دو لغت قرآنی چنان فریادی بر سر فرزند خود می کشد که فرشته وحی از کرده خویش پشیمان گشته…

همینطور تعارض پدر و مادری برای آموزش فرزند خود ،کار آنها را به دوگانی و اختلاف خانوادگی و کشمکش وا می دارد…

و صدها مورد مشابه که روزانه همه ما مشاهده میکنیم و قابل لمس می باشند…

حال با علم به چنین اتفاقات و مشاهداتی، اکنون جامعه به این درک نرسیده اند که اگر امروزه در خانه یکایک آنها کتاب آسمانی هست که نه تنها یک آیه از آن را ، بلکه می توانند یک دور کامل آن را قرائت کنند حاصل آموزش بدون داد و قال معلمین بوده؟

یا خانواده ها به این نتیجه نرسیده اند که اگر سالیان دراز و متمادی در کنار هم با خوبی و خوشبختی زندگی می کنند و اگر خانواده ها در آرامش و آسایش روحی و روانی قرار داشتند، معلم زحمت کش در این کانون گرم نیز نقشی و جایگاهی داشته است؟

همان طور که ارسطو می‌گوید : آن کس که کودکان را آموزش می دهد، بسیار بیشتر سزاوار احترام است تا کسی که کودکان را به دنیا می آورد. چرا که یک گروه تنها به کودکان زندگی می بخشند و گروه دیگر هنر خوب زندگی کردن را به آنان می آموزند.

معلمی که امروزه با شروع کرونا و با تمام محدودیت هایی که بیماری بوجود آورده،این محدودیت را تبدیل به فرصت کرد تا درفضای مجازی آموزش را ادامه دهد تا زنجیره علم ،دانش و آموزش متصل و پایدار بماند.

همه می دانیم در فضای مجازی که مخاطبین آن را اکثریت جامعه تشکیل می دهند و درآن نقش دارند ،یک فضای پر التهاب ،تنش زا و سراسر استرس و اضطراب می باشد ،فضای که در آن به قول معروف ” ازکاه کوه می سازند” ، معلم رسالت خود را رها نکرده و به آموزش ادامه می دهد…

آموزش مجازی خود دردسرها و پس آمدهای مخربی دارد که همه ازجمله اولیا گرفته تا دانش آموز،معلم و تمامی کسانی که به هرنحوی در کار آموزش سهیم هستند با آن درگیر هستند…

معلم شاید در این فضا کارش به چشم نیاد و یا به سادگی از نقش و کارکرد معلم در این فضا بگذریم،اما معلم برای ساختن یک کلیپ و محتوای چند دقیقه ای جهت آموزش، ساعت ها باید وقت بگذارد تا بتواند کلیپی تهیه کند که در آن هم شان وشخصیت خود و شغلش خدشه دار نشود و هم کلمه ای یا واژه ای از قلم نیفتد جهت آموزش، وآن وقت آن را در گروه آموزشی به اشتراک بگذارد….

این است معلمی که زمانی پای تخته کلاس گچ وخاک میخورد ،اکنون که از آن صفحه سبز و سیاه کلاس دور شده است، این بار و باتوجه به وضعیت موجود ،برای آموزش به صفحه مجازی که پر از تنش ،استرس و اضطراب می باشد ،به اجبار و اضطرار قرار گرفته.

ارزش معلم را فهمیدن و احترام گذاشتن به وی، هنر نیست، بلکه این یک وظیفه است.

امیدوارم جامعه ما کمی بیشتر با این قشر زحمت کش ،قانون مدار و باوجدان مدارا کند.جامعه ای که اگر امروزه فرد به فرد همشهریانش درآن ایفای نقش می کنند و جایگاهی دارند مرهون زحمت های همان معلم می باشند.

فرصت را غنیمت می شمارم از یکایک معلمین خودم و تمامی کسانی که حتی یک واژه به من آموختن ،در مقابل آنهایی که در قید حیات هستند و با دیدن و بودنشان انرژی می گیرم سرتعظیم فرود می آورم و در برابر مقام آنهایی که سربه نقاب خاک کشیده اند لب به ستایش می گشایم وخاک را مخاطب قرار می دهم که چه گوهرهای گرانبهایی در قلب تو خفته اند، و تا عمری باقی است مدیون یکایک آنها هستم…

یاد فرهنگیان و معلمین عزیز و گرانقدری که زمانی حضورشان گرمابخش محفلمان بود ، اما یارای مقاومت در برابر بیماری منحوس کرونا را نداشتند و با پرواز ابدیشان روح و روان ما را متاثر گرداندند،گرامی می داریم

برای داشتن جهانی پر از صلح و دوستی، بیش از قانون گذار ها، سیاستمداران، پادشاهان و رهبران، نیازمند معلمانی هستیم که از کودکی، بذر مهر، صلح، دوستی و انسانیت را درون کودکان کاشته و پرورش دهند تا در آینده ای نه چندان دور، زمام امور به دست چنین افرادی بیفتد و همه در صلح و ارامش، در جهانِ زیبای خداوند زندگی کنیم.

با آرزوی تندرستی و سلامتی برای تمامی معلمین سرزمینم…