نقدی بر مصاحبه غلام‌محمد زارعی؛ باغبانا زِ خزان بی خبرت می بینم

مهر دنا/ دکتر الهیار افراخته و دکتر علی پیروزه نوشتند: هرچند برخی حوادث قهری و اجتناب ناپذیرند؛ امّا سوءنظارت و سوءمدیریت یا فقدان آن، معضلی جدّی و محسوس می باشد که مردم قربانی این بی تدبیری مسئولین می شوند. بنابراین در این اوضاع و احوال نباید ژِست دلسوزانه، جای عمل مدبِّرانه بنشیند که «به عمل کار برآید به سخندانی نیست».

آری موکِّلِ مردم، سخاوت عجیبی در تولید تفرقه، تخریب و شایعه سازی علیه رقیب دارد و باید دانست که «خاطر به دست تفرقه دادن نه زیرکی است» امّا موکِّلِ منتخب مردم، نجابتِ تحسین برانگیزی در بازآفرینی عزّت، امید و تدبیر دارد و باید گفت: «آب زنید راه را هین که نگار می رسد؛ مژده دهید باغ را بوی بهار می رسد».

مسئلۀ همدردی با همنوع خویش را و این قِصّۀ پر غُصّۀ این روزهای وطن، بیماری کرونا، را باید با نظر گذشتِ عطوفت نگاه کرد نه از سَرِ کبر و ریا و از سپهر سیاست باید اندکی فاصله گرفت. البته ویروس کرونا، این روزها معیار خوبی برای مردانگی گذشت و ایثار از یک طرف و خیانت، سکوت و احتکار از سوی دیگر شده است. «دردم از یار است و درمان نیز هم…» امّا نیک می دانیم «چون سرآمد دولت شب‌های وصل/ بگذرد ایام هجران نیز هم».

واقعیت این است که پنهان کردن موضوع و درد مردم از روی مصلحت نه باری از دوش مردم برمی دارد و نه دردی از ایشان را دوا می کند و تنها یادآور شکستن قول و پیمانی است که از روی فریب خلق به دست آمده بود که: «یاد باد آن کو به قصد خون ما/ عهد را بشکست و پیمان نیز هم» در این هجوم بی رحمانۀ بیماری و نداری، پیلتنی می خواهد خستگی ناپذیر و شیردلی که از بلاها نپرهیزد و پا به رکابی امیدوار و پای کار می خواهد.

منتخب مردم، امّا از روی صداقت و نه سیاست که هنوز فصل شروع خدمتش میسر نشده است؛ بلکه از سَرِ ایمان، جوانه های سبز ایثار، خدمت و امید را بر شاخسار دل های مردم رویانیده است و منادی به حقِّ دیدگاه فراموش شدۀ نیما شده است که می فرماید: «آی آدم ها! که بر ساحل نشسته، شاد و خندانید. یک نفر در آب، دارد می سپارد جان. آی آدم ها! که بر ساحل بساط دلگشا دارید، نان به سفره، جامه تان بر تن، یک نفر در آب می خواند شما را…»

آری اعمال و رفتار دکتر روشنفکر مبین این واقعیت است خطاب به مدّعیان که ای «خواجه درد در تو نیست و گرنه طبیب هست» و با عملکرد ایثارگرایانه خویش این روزها در کنار سرداران سلامت و عجین شدن در سنگر خدمت مردمی فریاد می زند که «در کشمکش های زمانه مرد هستیم» نه اینکه در قرنطینه عشق و حال در را ببستیم. او که از جنس مردم بوده وهست و وجود خودش را از جنس و بینوایی مردم فریاد برمی آورد که: «ما نوا از بینوائی یافتیم/ گر نوا جوئی بجو از بینوا».

آری باید درد را با تمام وجودت لمس کرده باشی تا به دنبال طبیب و چاره گشایی بگردی و این موضوع در مورد منتخب به حق مردم، حاجت به بیان نیست. مردم خوب می دانند و می فهمند که طبیب واقعی کیست! «با که باید درد خود گفتن/ که دردَم نهفته، بِه زِ طبیبان مدّعی» دردمندان وقتی طبیبی مشفق و دلسور نیابند، با درد، صبر پیشه می کنند؛ باشد که «از خزانۀ غیب، دواشان کنند».

قدمی که منتخب مردم در این روزهای پر خطر برمی دارد؛ نشان از صداقت، کارآمدی، راه بلدی و عاشق خدمت بودن وی دارد و تذکّر و تلنگری است بر مدّعیان، مدیران و مسئولین که«دریاب ضعیفان را در وقت توانایی».

امید به این که کشتیبان را سیاستی دیگر آمده است تا مصدر امور به شایستگان و دلسوازان بسپارد. در این مقطع که باید دست یاری به دست یکدیگر داد، هنوز برخی منادی تفرقه هستند و باید گفت: «به سوی ما نظری کن به چشم ما بنگر/ که عین ما است کز او آبرو دهد ما را» البته هیچ گونه برچسبی جز خدمت صادقانه و بی روی و ریا  بر منتخب شایستۀ مردم، نمی چسبد.

زیرا «کفر است در این مذهب؛ خودبینی و خودرایی» امّا که هشداری به موقع و به جا به ایشان یعنی منتخب مردم، که «رهزن درد نخفته است؛ مَشو ایمن از او!» نقدهای بی رحمانه وغیرمنصفانه همیشه بوده و هست تا سرپوشی باشد بر عدم کارایی و بی مسئولیتی و فرافکنی و همان بانگ فریب سامری است برای فریب اذهان؛ امّا نمی دانند که پیش یدِّ بیضای موسی مقهور خواهند شد. مدّعیان و مزوّران اگر رندی و هنرمندی رقیب خویش  را فهم نمی کنند یا برنمی تابند، چه می شود کرد؟ و باید بر آنان گفت که «بی خبرند زاهدان، نقش بخوان و لا تَقُل/ مستِ ریاست محتسب، باده بده و لاتَخَف».

انتهای پیام/