‍‍ ‍‍ ‍‍ آتش در نیستانِ سرمایه‌گذاری

مهر دنا/ هجیر_تشکری نوشت: سرمایه‌گذاریِ مولد، پیشران و کلید رشد اقتصادی‌ست.

چند سال پیش خبر آمد که کارآفرینی در مرکز استان ما قصدِ کار آفرینی دارد! زمین خرید و نقشه کشید و سوله ساخت و تجهیزات آورد و بعد، بار سفر بست و به سمت خانه‌اش رفت تا دیداری تازه کند و دیناری بردارد و برگردد و با تکمیل کارخانه‌، سود و سرمایه را بیفزاید و جماعتی از جمعیت بیکاران را به کار گیرد و نانشان دهد و جانشان بخشد!

در میانه‌ی راه می‌رفت که شنید کارخانه‌اش آتش گرفته‌ست! آتشی جانسوز.

دیوار و پی و آهن و تیرآهن در لهیب آتش پُر‌‌‌ دود می‌سوختند و آتش، کشتزار غیرت تاریخی و غریب‌نوازی ما را بی‌رحمانه در خود فرو می‌برد و هر ستونی شمع مزار سقف کارخانه می‌شد. سرمایه‌گذار زار و نزار نقشه‌هایی را که به خونِ دل بر در و دیوار بسته بود بر آتش می‌دید؛ و دریغ از آبی….

آتش به جان و خوان و منظر و ایوان و دفتر و دیوان آن میهمان افتاد و رقیبانش! موذیانه خنده‌های فتحشان بر لب بود. فریاد آن بینوا امّا ره به جایی نبرد. هم از این رو نومیدانه برای همیشه فرار را بر قرار ترجیح داد. آمده بود که بسازد، بسوخت! ترکیب و تثلیث جهل و جنون و پول، دارایی‌اش را بر باد داد و بودِ او نابود شد. مسئولان خفته در بستر بودند و سرمایه‌ی او مشتی خاکستر شد. فغان کاین لولیان شوخِ شیرین کارِ شهرآشوب، آتش به کِشت‌کار و کشت‌زارِ سود و سرمایه می‌زنند و چینی هم بر جبینی نمی افتد.

اخیراً مدیرعامل شرکت شهرک‌های صنعتی استان گفته است: “توصیه‌ی من به سرمایه‌گذارانی که در کار تولید هستند این است که به شهرک‌های صنعتی بیایند.”

به استناد و استشهاد گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، استان ما از منظر شاخصِ امنیتِ سرمایه‌گذاری پس از تلفیق داده‌های آماری و یافته‌های پیمایشی در کنار استان تهران در وضعیت وخیم و عجیب و فجیعی (به نام نامناسب‌ترین وضعیت) قرار دارد!

گر مسئولین این استان منطوق این عبارت را درک کنند، بدواً می بایست تسبیب اسباب و تمهید مقدمات کنند، و بعداً به حکم عرف و عقل چون که صد آید نود هم پیش ما خواهد بود. بدین‌ترتیب سرمایه‌گذار خود در بهترین فرصت و با کمترین بهانه خواهد آمد. فلذا، این توصیه مقدمات و مقوماتی دارد. فضای سالم و برابر اقتصادی می خواهد و زمینه‌ی مُعد فرهنگی و اتمسفر مستعدِ سیاسی می‌طلبد. بساطِ هژمونی رانت باید برچیده شود؛ نسخه‌ی “سرمایه‌داری رفاقتی” می‌بایست پیچیده شود؛ و مهم تر از همه، وداع با اینرسیِ نابودگرِ مدیران‌ اجاره‌ای‌ست!

بستر اگر فراهم باشد و آب و خاک و نور گرد هم آیند، به حتم گل نیز پرورش می‌یابد، و اِلّا فَلا.

اول ای جان دفع شَرّ موش کن
وانگهان در جمعِ گندم جوش کن

انتهای پیام/